26 mei 2008, 19:23
Ziekenhuis in, ziekenhuis uit…
Sinds mijn vorige verhaal, ‘het wachten’, heb ik weer 2 weken in ziekenhuizen gelegen. Vlak nadat ik dat stuk had geschreven, moest ik naar Rotterdam, ik had koorts en het werd erg hoog op een gegeven moment. Eerst gingen we naar Enschede om beoordeeld te worden, alleen daar zijn ze al snel een soort van bang voor mij want ik ben nogal een apart geval. Enschede durft het niet aan en stuurde me door naar Rotterdam. In het ziekenhuis hebben ze me een kuur gegeven van hydrocortison, dit is een soort van prednison, ook een hormoonmedicijn. Dit moest ik nemen omdat ik lange tijd prednison had geslikt, waardoor mijn bijnier onderdrukt werd. Bij koorts komt er een grote druk op te staan dus moet er een beetje hulp komen, en dat gebeurt dan via die medicijnen. 17 april kwam ik in Rotterdam, de 19e mocht ik naar huis, na een kleine kuur. Alleen dit bleek niet goed genoeg te zijn. De 20e ‘s ochtends vroeg werd ik wakker met dezelfde pijn als ik had voordat ik naar het ziekenhuis ging, en had ik ook weer hoge koorts. Dat werd dus terug naar Rotterdam. Onderhand had ik nogal wat ervaring met ziekenhuis in, ziekenhuis uit, voor je het weet lig je er weer in. Nu kreeg ik weer de zelfde kuur maar dan iets langer. Mijn eigen cardioloog in Rotterdam vond het wel een beetje raar dat ik voor dit soort dingen niet gewoon naar een regionaal ziekenhuis kon gaan. Hij had beloofd om contact op te nemen met Hengelo of Enschede, onze voorkeur was Hengelo omdat we nogal nare ervaringen hebben opgedaan in Enschede. De 24e mocht ik weer naar huis. Ze hebben mij een dag langer laten liggen, 1 dag koortsvrij, zodat niet weer hetzelfde zou gebeuren en ik weer terug mocht.
Thuis ging het moeizaam maar goed. Helaas ging het na ongeveer anderhalve week weer fout. Ik kreeg weer verhoging, en het ging maar niet weg. Ik had soms veel pijn en koorts. De huisarts stelde voor om een antibiotica kuur te geven. Want zo lang koorts hebben is niet goed. Als ik na 3 dagen nog koorts zou hebben zouden we weer contact moeten opnemen want dat moest na 3 dagen echt weg zijn. Helaas ging het niet weg.
Vrijdag 9 mei s’avonds: 39.1, te hoog dus. Die middag had mijn moeder al helemaal proberen te regelen dat ik als ik boven de 38.5 zou hebben ik meteen naar het ziekenhuis kon. Alleen wilden wij graag naar Hengelo, vanwege de ervaringen met Enschede. Toch werd er besloten dat ik naar Enschede moest als er wat zou gebeuren, de reden waarom was toen nog niet aan ons verteld. Die avond bellen we dus Enschede. Hier bleek de kinderarts die voor mij was aangewezen haast niks te weten van dit hele incident. Na een vervelend gesprek, moesten we toch richting Enschede. De buurvrouw reed ons er naar toe.
Snel samengevat: om half 3 konden we, mijn moeder en ik, pas echt slapen, ik was opgenomen in Enschede. In Enschede heb ik 1 week en 1 dag gelegen. Het was best een nare tijd. Ik had het gevoel dat ze deden alsof ik een of andere dodelijke besmettelijke ziekte had want ik werd helemaal afgezonderd en mocht mijn kamer niet af en de deur mocht zelfs niet open staan ( lekker heet, want het was buiten dik mooi weer!) maar gelukkig kregen we later nog wel een ventilator. Mij afzonderen deden ze omdat ik koorts had zonder dat bekend was waarom. In Enschede zijn ze daar nogal streng in. Wel begrijpelijk, want er liggen natuurlijk kwetsbare kinderen op die afdeling maar het werd enorm overdreven! Alles wat mijn kamer in kwam mocht er ook niet meer uit ( behalve dan mensen anders zou het nogal vol worden in mijn kamertje). Na wat protest van mij en mijn moeder mochten we toch na 6 dagen de kamer af, en werd ik ook meteen op een andere kamer neergelegd. Een krappe 2 persoonskamer waar ik lag met een meisje van mijn leeftijd, dat was opzich wel leuk.
Gelukkig mocht ik deze zaterdag weer naar huis, ook al gaat het nog niet zoals het moet. Heb nog steeds verhoging en het blijft een beetje hangen. Niemand weet waarom ik verhoging heb en soms koorts. Vandaag zou Rotterdam bellen en overleggen. En Enschede om een nieuwe afspraak te maken voor een controle.
Zo en dan heb ik weer 2 weken ziekenhuis gehad. Hopelijk nu niet meer tot dat mijn cadeau er is!
Sinds mijn vorige verhaal, ‘het wachten’, heb ik weer 2 weken in ziekenhuizen gelegen. Vlak nadat ik dat stuk had geschreven, moest ik naar Rotterdam, ik had koorts en het werd erg hoog op een gegeven moment. Eerst gingen we naar Enschede om beoordeeld te worden, alleen daar zijn ze al snel een soort van bang voor mij want ik ben nogal een apart geval. Enschede durft het niet aan en stuurde me door naar Rotterdam. In het ziekenhuis hebben ze me een kuur gegeven van hydrocortison, dit is een soort van prednison, ook een hormoonmedicijn. Dit moest ik nemen omdat ik lange tijd prednison had geslikt, waardoor mijn bijnier onderdrukt werd. Bij koorts komt er een grote druk op te staan dus moet er een beetje hulp komen, en dat gebeurt dan via die medicijnen. 17 april kwam ik in Rotterdam, de 19e mocht ik naar huis, na een kleine kuur. Alleen dit bleek niet goed genoeg te zijn. De 20e ‘s ochtends vroeg werd ik wakker met dezelfde pijn als ik had voordat ik naar het ziekenhuis ging, en had ik ook weer hoge koorts. Dat werd dus terug naar Rotterdam. Onderhand had ik nogal wat ervaring met ziekenhuis in, ziekenhuis uit, voor je het weet lig je er weer in. Nu kreeg ik weer de zelfde kuur maar dan iets langer. Mijn eigen cardioloog in Rotterdam vond het wel een beetje raar dat ik voor dit soort dingen niet gewoon naar een regionaal ziekenhuis kon gaan. Hij had beloofd om contact op te nemen met Hengelo of Enschede, onze voorkeur was Hengelo omdat we nogal nare ervaringen hebben opgedaan in Enschede. De 24e mocht ik weer naar huis. Ze hebben mij een dag langer laten liggen, 1 dag koortsvrij, zodat niet weer hetzelfde zou gebeuren en ik weer terug mocht.
Thuis ging het moeizaam maar goed. Helaas ging het na ongeveer anderhalve week weer fout. Ik kreeg weer verhoging, en het ging maar niet weg. Ik had soms veel pijn en koorts. De huisarts stelde voor om een antibiotica kuur te geven. Want zo lang koorts hebben is niet goed. Als ik na 3 dagen nog koorts zou hebben zouden we weer contact moeten opnemen want dat moest na 3 dagen echt weg zijn. Helaas ging het niet weg.
Vrijdag 9 mei s’avonds: 39.1, te hoog dus. Die middag had mijn moeder al helemaal proberen te regelen dat ik als ik boven de 38.5 zou hebben ik meteen naar het ziekenhuis kon. Alleen wilden wij graag naar Hengelo, vanwege de ervaringen met Enschede. Toch werd er besloten dat ik naar Enschede moest als er wat zou gebeuren, de reden waarom was toen nog niet aan ons verteld. Die avond bellen we dus Enschede. Hier bleek de kinderarts die voor mij was aangewezen haast niks te weten van dit hele incident. Na een vervelend gesprek, moesten we toch richting Enschede. De buurvrouw reed ons er naar toe.
Snel samengevat: om half 3 konden we, mijn moeder en ik, pas echt slapen, ik was opgenomen in Enschede. In Enschede heb ik 1 week en 1 dag gelegen. Het was best een nare tijd. Ik had het gevoel dat ze deden alsof ik een of andere dodelijke besmettelijke ziekte had want ik werd helemaal afgezonderd en mocht mijn kamer niet af en de deur mocht zelfs niet open staan ( lekker heet, want het was buiten dik mooi weer!) maar gelukkig kregen we later nog wel een ventilator. Mij afzonderen deden ze omdat ik koorts had zonder dat bekend was waarom. In Enschede zijn ze daar nogal streng in. Wel begrijpelijk, want er liggen natuurlijk kwetsbare kinderen op die afdeling maar het werd enorm overdreven! Alles wat mijn kamer in kwam mocht er ook niet meer uit ( behalve dan mensen anders zou het nogal vol worden in mijn kamertje). Na wat protest van mij en mijn moeder mochten we toch na 6 dagen de kamer af, en werd ik ook meteen op een andere kamer neergelegd. Een krappe 2 persoonskamer waar ik lag met een meisje van mijn leeftijd, dat was opzich wel leuk.
Gelukkig mocht ik deze zaterdag weer naar huis, ook al gaat het nog niet zoals het moet. Heb nog steeds verhoging en het blijft een beetje hangen. Niemand weet waarom ik verhoging heb en soms koorts. Vandaag zou Rotterdam bellen en overleggen. En Enschede om een nieuwe afspraak te maken voor een controle.
Zo en dan heb ik weer 2 weken ziekenhuis gehad. Hopelijk nu niet meer tot dat mijn cadeau er is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten