27 sep, 11:39
7 Maanden wachten...
Het blijft maar wachten wachten en nog eens wachten. Maar de vraag is hoe kom je die tijd door.
De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik ongeduldiger word. Ik wil meer doen, dan ik waarschijnlijk aan kan. Ik moet elke dag iets hebben om naar uit te kijken anders duurt 1 dag enorm lang. Een dag alleen maar thuis liggen, dan ben je ook echt letterlijk aan het wachten, en dat gevoel heb ik liever niet.
Sommige echte vrienden komen langs, maar er zijn er genoeg die haast nooit of helemaal niet meer komen, dat vind ik best jammer. Niemand ziet je meer, dus ze vergeten je. Het klinkt hard, maar het is wel zo, en dat heb ik gemerkt. Ik weet niet waarom mensen niet komen, misschien omdat ze me vergeten zijn, of denken dat ik zo ziek ben dat ik geen bezoek kan hebben ofzo? ik weet het niet. De reden die het meest voorkomt is denk ik dat ze het zelf al druk genoeg hebben. Ik snap dat best want toen ik school had, sporten en alles, was je altijd druk. Maar voor mij is dat nu moeilijk te zeggen. Maar door dit alles weet ik wel wie mijn echte vrienden zijn.
Vaak als de telefoon gaat schrik ik... is het Rotterdam?? Nee toch niet. Elke keer hoop je dat het HET telefoontje is maar kom je er snel genoeg achter dat dat hem niet is. Maar er zal gewoon een dag zijn dat het wel Rotterdam is om te zeggen dat ik naar ze toe mag komen, dat mijn cadeau er is. En daar kijk ik natuurlijk nog steeds enorm naar uit. Ik heb wel het gevoel dat ik het steeds minder eng ga vinden. Eerder vond ik het eng, en werd ik er meer bang van. Maar hoe langer ik wacht hoe meer zin ik krijg in het verlossende telefoontje. Soms weet ik zelf niet hoe ik de tijd door kom, ik denk echt dat wanneer alles voorbij is je dan pas de klap krijgt. Ik ben nu gewend aan dit leven, ik kan gewoon niks. en zo is het nu eenmaal. Maar net zo goed baal ik vaak genoeg, als ik mensen zie die in principe alles kunnen. Elke zaterdag denk ik van, bah kon ik maar uit gaan met vrienden en gewoon niet moe zijn. En als ik toevallig met de auto langs school kom, wil je er toch wel graag weer heen, net zoals vroeger.
Ik weet niet of iemand mijn manier van leven kan begrijpen. Alleen de mensen die het zelf mee hebben gemaakt of mee maken. Het is soms mooi omdat je weet hoeveel je van dingen moet genieten en er alles uit moet halen wat er uit te halen valt. Maar ook het gevoel van moe zijn, op zijn, gewoon even helemaal nergens zin in hebben. De trap oplopen en buiten adem zijn, en vervolgens meteen op bed knalt. Zo is het bij mij, elke keer als ik die trap op moet gaat dat zo. Ik ben er op geven moment aan gewend, maar toch baal ik elke keer als ik weer buiten adem boven lig. Het gevoel dat alles wat goed gaat een feest is is gewoon niet te beschrijven. als ik een keer de trap op loop en ik niet moe ben, kan al een feest voor mij zijn, terwijl het de normaalste zaak van de wereld is. En ik denk dat ik dat ook zo ga ervaren als ik weer beter ben. Alles wat ik dan waarschijnlijk dan weer kan gaan doen, zal denk ik een soort van nieuwe ontdekking zijn.
Woow wat kijk ik er toch steeds meer naar uit! de operatie zal mijn laatste kans zijn om weer normaal te leven, En dat realiseer ik me ook. Dus ik kijk er echt naar uit.
Dat moment kan nog even duren. Er komen steeds meer mensen op de wachtlijst en steeds minder mensen zijn donor. Ik probeer op veel manieren mensen te laten zien dat donoren enorm noodzakelijk zijn. op de wachtlijsten overlijden mensen omdat er gewoon geen orgaan is voor hun. En dit wil ik natuurlijk al helemaal niet mee maken, maar ook voor de anderen die op de wachtlijst staan. Veel mensen denken dat wanneer je donor bent, en je komt te overlijden dat je ruw word opengesneden en alles er uit word gehaald. Dit is gewoon niet waar. Het is natuurlijk niet het leukste om over na te denken maar organen worden er gewoon netjes uitgehaald en er word altijd voor gezorgd dat je er niets meer van kan zien.
In belgie is een ander systeem, iedereen is automatisch donor tenzij je dat aangeeft niet te willen zijn. In nederland werkt dit precies andersom., wat als gevolg heeft: een stuk minder donoren. Een organisatie is al druk bezig om de regering te overtuigen het systeem van belgie over te nemen. Maar er moet meer aandacht naar. Via mijn msn heb ik ook al een mail gestuurd naar iedereen is mijn msn lijst. dit ging over deze organisatie: iedereendonortenzij.
als je mijn mailtje niet hebt gekregen kan je kijken op www.iedereendonortenzij.nl en daar staat het ook uitgelegd wat je kunt doen om de regering te overtuigen.
Zelf heb ik een tijdje geleden ook een brief gestuurd naar de minister. Dit ging ook over waarom het ' belgische' systeem niet in nederland te werk gaat. Het feit is dat de minister deze brief nooit heeft gelezen en een over andere persoon die ook bij de regering werkt( waarschijnlijk alleen maar om brieven te beantwoorden) een brief heeft teruggestuurd. Ik vond de brief persoonlijk erg slecht. Er werd alleen maar gewezen op wat ik in die vorige brief heb gezegd en dat herhalen ze min of meer in het antwoord, alsof het zo belachelijk is dat ik die dingen vraag. Alleen kom je dus niet zo ver. Dus daarom vind ik deze actie ook erg goed. en ik hoop dat het snel doordringt bij de regering.
Zo nou weet ik niet veel meer te schrijven
ik blijf wachten wachten wachten en hopen hopen hopen.
xx Inge
Het blijft maar wachten wachten en nog eens wachten. Maar de vraag is hoe kom je die tijd door.
De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik ongeduldiger word. Ik wil meer doen, dan ik waarschijnlijk aan kan. Ik moet elke dag iets hebben om naar uit te kijken anders duurt 1 dag enorm lang. Een dag alleen maar thuis liggen, dan ben je ook echt letterlijk aan het wachten, en dat gevoel heb ik liever niet.
Sommige echte vrienden komen langs, maar er zijn er genoeg die haast nooit of helemaal niet meer komen, dat vind ik best jammer. Niemand ziet je meer, dus ze vergeten je. Het klinkt hard, maar het is wel zo, en dat heb ik gemerkt. Ik weet niet waarom mensen niet komen, misschien omdat ze me vergeten zijn, of denken dat ik zo ziek ben dat ik geen bezoek kan hebben ofzo? ik weet het niet. De reden die het meest voorkomt is denk ik dat ze het zelf al druk genoeg hebben. Ik snap dat best want toen ik school had, sporten en alles, was je altijd druk. Maar voor mij is dat nu moeilijk te zeggen. Maar door dit alles weet ik wel wie mijn echte vrienden zijn.
Vaak als de telefoon gaat schrik ik... is het Rotterdam?? Nee toch niet. Elke keer hoop je dat het HET telefoontje is maar kom je er snel genoeg achter dat dat hem niet is. Maar er zal gewoon een dag zijn dat het wel Rotterdam is om te zeggen dat ik naar ze toe mag komen, dat mijn cadeau er is. En daar kijk ik natuurlijk nog steeds enorm naar uit. Ik heb wel het gevoel dat ik het steeds minder eng ga vinden. Eerder vond ik het eng, en werd ik er meer bang van. Maar hoe langer ik wacht hoe meer zin ik krijg in het verlossende telefoontje. Soms weet ik zelf niet hoe ik de tijd door kom, ik denk echt dat wanneer alles voorbij is je dan pas de klap krijgt. Ik ben nu gewend aan dit leven, ik kan gewoon niks. en zo is het nu eenmaal. Maar net zo goed baal ik vaak genoeg, als ik mensen zie die in principe alles kunnen. Elke zaterdag denk ik van, bah kon ik maar uit gaan met vrienden en gewoon niet moe zijn. En als ik toevallig met de auto langs school kom, wil je er toch wel graag weer heen, net zoals vroeger.
Ik weet niet of iemand mijn manier van leven kan begrijpen. Alleen de mensen die het zelf mee hebben gemaakt of mee maken. Het is soms mooi omdat je weet hoeveel je van dingen moet genieten en er alles uit moet halen wat er uit te halen valt. Maar ook het gevoel van moe zijn, op zijn, gewoon even helemaal nergens zin in hebben. De trap oplopen en buiten adem zijn, en vervolgens meteen op bed knalt. Zo is het bij mij, elke keer als ik die trap op moet gaat dat zo. Ik ben er op geven moment aan gewend, maar toch baal ik elke keer als ik weer buiten adem boven lig. Het gevoel dat alles wat goed gaat een feest is is gewoon niet te beschrijven. als ik een keer de trap op loop en ik niet moe ben, kan al een feest voor mij zijn, terwijl het de normaalste zaak van de wereld is. En ik denk dat ik dat ook zo ga ervaren als ik weer beter ben. Alles wat ik dan waarschijnlijk dan weer kan gaan doen, zal denk ik een soort van nieuwe ontdekking zijn.
Woow wat kijk ik er toch steeds meer naar uit! de operatie zal mijn laatste kans zijn om weer normaal te leven, En dat realiseer ik me ook. Dus ik kijk er echt naar uit.
Dat moment kan nog even duren. Er komen steeds meer mensen op de wachtlijst en steeds minder mensen zijn donor. Ik probeer op veel manieren mensen te laten zien dat donoren enorm noodzakelijk zijn. op de wachtlijsten overlijden mensen omdat er gewoon geen orgaan is voor hun. En dit wil ik natuurlijk al helemaal niet mee maken, maar ook voor de anderen die op de wachtlijst staan. Veel mensen denken dat wanneer je donor bent, en je komt te overlijden dat je ruw word opengesneden en alles er uit word gehaald. Dit is gewoon niet waar. Het is natuurlijk niet het leukste om over na te denken maar organen worden er gewoon netjes uitgehaald en er word altijd voor gezorgd dat je er niets meer van kan zien.
In belgie is een ander systeem, iedereen is automatisch donor tenzij je dat aangeeft niet te willen zijn. In nederland werkt dit precies andersom., wat als gevolg heeft: een stuk minder donoren. Een organisatie is al druk bezig om de regering te overtuigen het systeem van belgie over te nemen. Maar er moet meer aandacht naar. Via mijn msn heb ik ook al een mail gestuurd naar iedereen is mijn msn lijst. dit ging over deze organisatie: iedereendonortenzij.
als je mijn mailtje niet hebt gekregen kan je kijken op www.iedereendonortenzij.nl en daar staat het ook uitgelegd wat je kunt doen om de regering te overtuigen.
Zelf heb ik een tijdje geleden ook een brief gestuurd naar de minister. Dit ging ook over waarom het ' belgische' systeem niet in nederland te werk gaat. Het feit is dat de minister deze brief nooit heeft gelezen en een over andere persoon die ook bij de regering werkt( waarschijnlijk alleen maar om brieven te beantwoorden) een brief heeft teruggestuurd. Ik vond de brief persoonlijk erg slecht. Er werd alleen maar gewezen op wat ik in die vorige brief heb gezegd en dat herhalen ze min of meer in het antwoord, alsof het zo belachelijk is dat ik die dingen vraag. Alleen kom je dus niet zo ver. Dus daarom vind ik deze actie ook erg goed. en ik hoop dat het snel doordringt bij de regering.
Zo nou weet ik niet veel meer te schrijven
ik blijf wachten wachten wachten en hopen hopen hopen. xx Inge
Geen opmerkingen:
Een reactie posten