Hoe het nu gaat.

Het is al een tijdje geleden dat ik wat op mijn site heb gezet.
Zelf had ik niet veel de behoefte om er weer wat op te zetten, maar begon toch steeds vaker te denken dat het wel weer een keertje kon, en kreeg ook van mensen te horen dat ik dat maar weer eens moest doen. Zelf had ik niet echt het idee dat veel mensen mijn blog lezen omdat ik niet vaak reacties kreeg op mijn gastenboek. Ik zou het wel fijn vinden als je een reactie achterlaat, zo zie ik ook waarvoor ik het doe;) Dus.. daarom hier weer even een Up-date uit Inge-land!

Het gaat momenteel niet echt geweldig. Zit er eigenlijk een beetje door heen. Net weer het nieuwe jaar begonnen, met de gedachte dat het toch echt dit jaar moet gebeuren omdat ik anders ook niet meer weet waar ik nou eigenlijk op zit te wachten. Alsof het geen einde heeft het wachten. Ik hoop natuurlijk nog steeds dat er zo snel mogelijk een hart is, want zo leven is niet heel lang vol te houden. Ook ben ik altijd nog bang dat er een moment komt dat het echt slechter met me gaat, lichamelijk. Geestelijk vind ik het wel zwaarder worden... vooral omdat het nu weer de tijd is dat ik bijna 3 jaar wacht, dat zijn 3 jaren waarin ik me had kunnen ontwikkelen. Nu sta ik stil, op pauze, en kom ik niet verder. Wel probeer ik natuurlijk het altijd vol te houden door dingen vooruit te plannen. Ik heb altijd iets nodig om naar uit te kijken. Al is het dat ik weet dat ik s'middags even uit huis ben, of over 2 weken even een weekje op vakantie ga, als er maar iets is.
In de tijd dat ik niet meer op mijn site heb geschreven zijn er wel een aantal ontwikkelingen plaats gevonden dus daar zou ik nu ook even over vertellen;

Les volgen met de webchair op het ROC doe ik niet meer. Omdat mijn vriendin ( waar ik dat samen mee deed ) er mee stopte vanwege dat ze naar het Roessingh (revalidatiecentrum) ging, werd het meteen al een beetje moeilijker voor mij. Vooral omdat wij samen vaak opdrachten maakten zodat we het ook op tijd afkregen. En natuurlijk is het fijner en leuker als je niet de enige bent. Mijn leraar die ik destijds had zou dan waarschijnlijk ook vervangen worden, en dat zag ik ook niet zo zitten. Ook kwam ik erachter dat ik eigenlijk in de toekomst niet iets met mode wil gaan doen.
Toen ben ik naar een ander iets gaan zoeken en kwam ik uit op een thuisstudie van de LOI, voedingsconsulente. Dit leek me ontzettend leuk, en heeft ook echt mijn interesse. Toen ik er mee begon zag ik het helemaal zitten. Helaas pakte het wat minder uit dan gehoopt. Ik merkte dat ik het erg moeilijk vond om dingen te onthouden. Zo moest ik soms een bladzijde 6 x lezen om nou echt te weten wat er stond. Dat frustreerde mij enorm. Ik vond het steeds minder leuk. Vooral omdat ik vroeger voor dat ik ziek was niet zoveel moeite had om te leren.
En toen ben ik echt eens gaan nadenken waarom ik het eigenlijk deed, omdat het mij opgeven moment alleen maar frustreerde. Ik kwam erachter dat ik het eigenlijk deed zodat ik tegen anderen kon zeggen dat ik wat doe. En dat klinkt misschien een beetje suf, maar dat komt denk ik zelf uit toen die tijd dat ik niet werd geloofd. Dat zelfs de doktoren dachten dat ik gewoon niet naar school wou en daarom maar deed alsof ik ziek was ofzo. Dat heeft mij ontzettend onzeker gemaakt. Ik denk dan ook vaak van ... wat vinden anderen wel niet van mij... en dat vind ik wel moeilijk. Ook al weet ik diep van binnen dat dat niet moet uitmaken. Dus nu doe ik even niks. Maar ik ga wel proberen om wat meer regelmaat te krijgen in een week. Want dat mis ik soms wel. Het enige wat ik nu als regelmaat heb is fysiotherapie 2x per week. Misschien wil ik daarom 1 of a keer per week een vrijwilliger, of iemand wil laten komen om bij mij te komen. Eerst vond ik dat erg suf.. 'Dan voel ik me zo erg een patiënt', zei ik tegen mijn moeder, ' komt er iemand voor mij omdat ik ziek ben bla bla bla'. Waarop mij moeder antwoordde: 'Nou en! Wat maakt het uit, het is toch fijn voor jou.' Toen dacht ik van ja ze heeft ook wel gelijk.
Nu ben ik een beetje opzoek naar iemand die mij Italiaans wil leren, iets wat ik al lange tijd graag wil leren. Het zou wel moeilijk zijn, maar ik denk doordat er dan iemand is die mij daar bij kan helpen, en het niet alleen hoef te doen dat het dan beter gaat. Dus daar moet ik nog even achter aan.

GRONINGEN:
Sommige zullen het misschien al weten maar Wytze heeft een nieuwe kamer in Groningen.
Omdat ik graag ook wat vaker bij hem wil zijn in Groningen hebben we een oplossing gevonden waardoor ik wat vaker naar Groningen kan. Ik betaal mee met zijn kamer zodat hij een een goede kamer kon vinden, en dan kom ik ong. 1 week per maand in Groningen.
De kamer is nog geen 500 meter van het ziekenhuis en we kunnen lopend met de rolstoel naar het centrum. Dat is ideaal, zo hebben we geen auto nodig.
Zo ga ik bijvoorbeeld volgende week naar Groningen. Het is wel een kamer op de 3e verdieping maar gelukkig kan Wytze mij de trappen optillen. Ik kan bij deze kamer wel alleen zijn omdat de rest ( keuken, toilet, douche ) allemaal op 1 verdieping is. Ook hoeven we de keuken en de badkamer niet te delen. Ik vind het erg leuk om in Groningen te zijn, ook al zit ik alsnog vaak alleen binnen, maar dan ben ik wel in ieder geval in Groningen, onder de jonge mensen, waar ik zou moeten horen. En het is ook ideaal dat het ziekenhuis zo dichtbij is, voor controles en als er dan wat is kan ik er gewoon heen. Dus dat is altijd weer iets om naar uit te kijken.


HOOGEVEEN:
Zo als sommige ook waarschijnlijk weten is dat mijn vader vanaf half februari burgemeester word van Hoogeveen. Dit betekent niet dat wij meteen ook gaan verhuizen. Eerst moet het huis hier in Haaksbergen worden verkocht ( dus als je nog iemand kent… ;) ) Zelf heb ik er niet heel veel moeite mee. Eigenlijk heb ik niks meer in Haaksbergen.Vrienden en vriendinnen wonen allemaal ergens anders. En ik had sowieso nooit veel met Haaksbergen.
Wel gek dat we weer gaan verhuizen en uit ons huis gaan, maar het is niet zo dat ik het heel erg vind. Ik hoop natuurlijk dat ik zo snel mogelijk word geholpen zodat ik in Hoogeveen een nieuwe start kan maken…
Dus dit jaar word vast een druk jaar, en natuurlijk hoop ik dat het NOG drukker word!


Liefs Inge