oorlogsjaren

Ooit zei mijn oude cardioloog, Het wachten op een donorhart is als ondergedoken zitten tijdens de oorlogsjaren. En hoe langer je er over nadenkt, klopt het ook precies.
Het wachten op het moment dat de vrijheid weer begint.. het moment dat je niet meer tegen word gehouden om jezelf te zijn. Te kunnen en laten wat je wilt. Maar het is niet duidelijk wanneer dat moment is. Je wacht... to het zo ver is. En ondertussen hoop je dat het niet erger wordt of er onverwachts iets gebeurt. Je wilt dingen doen, maar het kan niet want je zit opgesloten in een kleine ruimte, in je eigen lichaam.

Het hart is als een motor van een auto. Als de motor het niet meer zo goed doet, en dan kan die auto er nog zo mooi uit zien en de nieuwste snufjes hebben, hij komt niet ver. Pas als de slechte motor vervangen is door een nieuwe, kan die weer rijden.
Mijn motor doet het niet meer goed, maar ik zit wel vol ideeen, dingen die ik wil doen, zoals sporten, sporten , sporten. Wauw dat zou echt geweldig zijn als ik weer zou kunnen sporten. Al is het even fietsen naar de supermarkt. Wie geniet daar nou van? Nou als ik het kon, zeker! Geniet alsjeblieft als je het kan... het lijkt iets kleins maar juist de kleine dingen mis je het meest als je het niet meer kan. Gewoon een lang leuk gesprek zonder op letten hoe moe je wordt. Lopen hand in hand... gaat moeilijk als 1 in de rolstoel zit. Dingen waar je niet zo snel bij na denkt. Wat kijk ik uit om een rondje te wandelen NAAST Wytze. Zonder moe te worden zonder moe te worden zonder moe te worden. Ik hoop zo erg dat alles gaat lukken en ik dat weer kan dan zou alles echt een feest zijn.
Bedenk dan ook, als je gezond bent, hoe fijn dat is, hoe trots je daar op mag zijn, zeur niet over kleine dingen, wees blij met wat je wel hebt en kan.
Ik ben ook blij met wat ik heb, en met wat ik nu nog kan. Er zijn mensen die het nog slechter dan mij hebben. Ook al heb ik het soms erg moeilijk. Er lopen ook kleine kinderen rond met kanker, wie bedenkt zo iets!
Tijdens mij ziekenhuis verblijf ben ik, omdat mijn buurmeisje ook in het ziekenhuis lag, weer op de afdeling geweest waar ik 8 weken lag, bijna 3 jaar geleden.
Het was best moeilijk om daar weer te zijn. De oncologie-cardiologie afdeling. Alles was nog het zelfde, zelfs de zusters, het enige verschil was dat er een nieuwe 'lading' kinderen lag. Zieke kinderen. En het idee dat wanneer ik er lag, er al zeker 4 van die kinderen zijn overleden. Ik moest wel even slikken toen ik alles weer zag.
Als je daar ligt en bent, dan lijkt het alsof er geen gezonde kinderen meer geboren worden. Maar als je er weer weg bent weet je dat dat wel zo is. Gelukkig wel!
Ziek zijn is ontzettend zwaar. Maar het laat je ook weten hoe mooi alles is, en hoe fijn het kan zijn als je niet ziek bent. Je geniet veel meer. En dat wil ik zeker behouden voor als ik weer beter ben. Genieten! genieten van alles.
Natuurlijk blijven er momenten dat het niet mee zit, ook met kleine dingen, maar als je een ziekte mee maakt weet je wel hoe erg het ook kan zijn.
Dus Geniet ;)



Even actueel :
Ik ben nog steeds wel slap maar het gaat al weer wat beter. Vorig weekend met Wytze naar Bunnik geweest in het huis van mijn oom en tante, die op vakantie waren naar Marokko. Het was heel fijn om even samen alleen te zijn. We zijn Zaterdag samen naar dierentuin Amersfoort geweest, waarbij we er achter kwamen toen we net in de vogelkooi stonden dat we onze camera vergeten waren! stom stom stom. Maar gelukkig hadden ze wegwerpfotocamera'tjes te koop. En het was eigenlijk best leuk om dat te gebruiken. Je weet niet hoe de foto's eruit komen te zien en je hebt maar een aantal, dus uiteindelijk had het ook wel iets. Zondag zijn we nog even wezen wandelen( rollen ;) ) want het weer zat erg mee. Na het wandelen in een theehuis plaatsgenomen om even wat te drinken. Het was er echt enorm druk, maar gelukkig was er nog een tafeltje vrij op de veranda. Toen we eenmaal zaten hoorde ik ineens gepiep achter mij, dus ik kijk zo achter mij om, zit daar een man met een vrouw die wat uit haar tas haalt. En ik kijk eens goed naar die man en ik zie dat hij iets om heeft wat verdacht veel op een steunhart lijkt. Dus ik vraag ook zo : heeft u een steunhart? ja zegt die man, en ik vraag weer : staat u op de wachtlijst voor een donorhart? ja anwoord hij weer, hoe weet je dat zo allemaal. Nou ik sta zelf ook op de wachtlijst! Dus dat was wel heeeel toevallig dat net die man achter mij gaat zitten op dat zelfde tijdstip daar is. We hebben even gepraat maar het was wel moeilijk communiceren omdat het erg druk was. Wij vertellen waar we vandaan kwamen en waarom we zo hier waren. Zegt die vrouw: Haaksbergen? Daar gaan wij dit jaar op vakantie!... nou hoe toevalliger wil je het nog hebben... het was gewoon bijna eng! Maar ik was erg moe dus we zijn na een tijdje weer terug gegaan. Maar het was wel erg bijzonder. Voor de rest rustig aan gedaan. Mijn oom en tante hebben een flinke bank waar je heerlijk op kan liggen dus daar heb ik ook flink gebruik van gemaakt. Geslaagd weekend dus.
Nu weer thuis en doe het zo als altijd rustig aan. Ik word wel erg moe van mijn slappe spieren, die probeer ik een beetje sterker te maken, maar het blijft vermoeiend.

Liefs Inge