De vogeltjes fluiten...

Dag dag daar was ik weer. Het is ondertussen alweer maart, poeh wat gaan maanden toch snel en dagen toch langzaam! En het weer wordt wat beter. Ik hoop dat het snel wat warmer wordt zodat ik lekker buiten kan hangen in de hangmat en de vogeltjes kan horen fluiten. Dat vind ik altijd zo heerlijk, dat wanneer ik wakker word ik vogeltjes hoor fluiten, dan weet ik dat het mooi weer is. Lig nu nog in bed boven, heb hier altijd mijn apple liggen (schoollaptop), en ik hoor geen vogeltjes..mmm... of zal het komen omdat het raam dicht zit.. nja, iig hoop ik dus snel weer op wat mooi weer. 

Laatste weekenden erg druk, maar vooral met leuke dingen hoor!;) 2 weken geleden bijv. was ik met de hele familie in Bad Bentheim in Duitsland, een weekendje weg. Wel raar.. ik was al zolang niet meer in het buitenland geweest omdat dat 'officieel' niet mag. Dus ik had toen we er naar toe reden nog wel even gezegt dat mijn moeder het ziekenhuis moest bellen, maar gelukkig was het oke. Het is ook maar een klein stukje in Duitsland. Toen we de grens overreden kreeg ik wel een raar gevoel. meer zoiets van... en nu HUP door naar Italie! Maar dat zit er nog even niet in. Hopelijk snel genoeg... Tja dat wachten.... en wachten... en wachten.... dat het nu al meer dan 2 jaar duurt, best raar om te beseffen. Soms raak ik gewend aan mijn levensstijl. Opstaan, moe zijn, op bed liggen, beetje mezelf vermaken, moe zijn, slapen en de cirkel is rond... Maar soms zie ik het echt niet meer zitten. Gisteren had ik zo'n ik-ga-even-heel-hard-huilen-moment. Ik belde met Wytze, gelukkig want er was niemand thuis. Als je dan weet dat hij daar in Groningen zit met al die studenten die allemaal gezellig die avond naar een feest gingen en van te voren gingen Wytze en zijn vrienden samen eten.. dan voel je je wel even alleen... En dat is Wytze's schuld helemaal niet. Maar ik besef dan weer hoe anders mijn leven is. Hoe kut, hoe sloom, hoe pijnlijk. Maar gelukkig, zoals ik al zei, was Wytze aan de andere kant van Nederland mij aan het oppeppen door de telefoon. Tijdens zulke baalmomenten kan ik huilen als een kind. Ik denk dan soms wel eens... niemand (op mijn ouders en Wytze na ) ziet eigenlijk niemand hoe het echt is, hoe ik me soms echt voel.. dat ik ook wel eens kapot ben. En daarom schrijf je het ook op Inge.. even duidelijk maken voor mijzelf... 

Maarja niet denken dat mijn leven alleen maar uit triestheid bestaat hoor, ik heb ook genoeg vrolijke momenten. Maar het word toch wel zwaarder, ook lachen is vermoeiend... 

Positief blijf ik zeker, er komt gewoon een nieuw hart. Dan nog even zorgen dat het een beetje goed past en het hart een beetje mee werkt en dan kan ik weer redelijk normaal leven. Poeh kijk er toch wel erg naar uit. Van mij mag het komen...

Liefs Inge